In de stille diepte van mijn ziel rust een verhaal dat zich uitstrekt over landen en tijdperken. Een verhaal dat begint met vragen en eindigt met een hart vol hoop. Telkens wanneer ik de grond van Korea betreed, draag ik een missie met me mee, een missie van verbinding en verzoening.
Dit jaar heb ik voor het eerst besloten een brief te schrijven. Een brief doordrenkt met zachtheid, een uitnodiging tot verbondenheid zonder dwang. Een simpel verzoek om te bevestigen of zij, die daar gevonden is, mijn moeder is. Meer vraag ik niet. Maar hoe eenvoudig het ook mag lijken, de complexiteit van deze vraag weegt zwaar op mijn hart en ziel.
Het antwoord, telkens weer, is een stille herinnering aan de pijn van onwetendheid. Elke onbeantwoorde reactie brengt een golf van emoties teweeg, tranen vermengd met verlangen en verdriet. Ik buig voor het leven, voor mijn Omma en Appa, en ik smeek om duidelijkheid, om gehoor te vinden in de stilte.
Het zwijgen dat volgt, doet me denken aan de Koreaanse cultuur die ik van dichtbij heb ervaren. Een cultuur waarin woorden soms overbodig lijken, waar het vermijden van pijn voorop staat. En toch, door dit zwijgen, voel ik des te sterker dat zij het moet zijn. Want wat hebben zij te verliezen door te spreken? En wie beschermen zij met hun stilte?
Telkens als ik buig, voel ik de grond onder mijn voeten wankelen. Maar zelfs als ik zou vallen, zou ik nog steeds gedragen worden door de liefde voor hen die ik mijn ouders noem, ondanks hun afwijzingen.
De pijn is voelbaar, maar zo is ook de liefde die mij blijft leiden op deze reis van zelfontdekking en verbondenheid. Met elke brief die ik verstuur, met elke buiging die ik maak, blijf ik trouw aan de kracht van liefde en de hoop op verzoening.
Commenti