Dansen verbindt en maakt gelukkig, maar waarom? Bronwyn Tarr vertelt het volgende erover.

DANSONDERZOEK | Waarom voel je je verbonden met de mensen met wie je danst? Daar deed Dr. Bronwyn Tarr onderzoek naar. Ze is danseres en heeft gewerkt als sociaal en evolutionair psycholoog aan de universiteit van Oxford. Als ze danst ervaart ze ‘oneness’. Daarom wilde ze weten hoe dat gevoel ontstaat en wat dat zegt over mensen. Dansen komt in iedere cultuur voor, maar waarom? Is dans de reden dat onze voorouders in grote groepen zijn gaan leven? Lees dit artikel om het antwoord te ontdekken! 
 

“The social connections we nurture during a music jam session, dance class or when we go to a music concert are important for our general well-being and happiness because they give us a sense of belonging.”

— Bronwyn Tarr (Oxford, z.d.)

Prosociaal gedrag

Uit onderzoek blijkt dat mensen die in hetzelfde ritme hun vingers tikken, lopen, heen en weer wiegen, of simpele armbewegingen doen daarna ‘prosociaal gedrag’ vertonen. Dat wil zeggen dat ze elkaar aardig vinden, makkelijk vertrouwen en bereid zijn elkaar te helpen. Synchrone beweging leidt dus tot verbinding. Om te testen of dit ook zo is voor mensen die samen dansen, bedacht Tarr een experiment (Tarr et al, 2015). 

Ze liet 264 Braziliaanse middelbare scholieren in groepjes van drie samen dansen. Dat deden ze synchroon (dezelfde bewegingen) of niet synchroon (verschillende bewegingen), en met hoge intensiteit (staand en met het hele lichaam) of lage intensiteit (zittend en alleen de armen). De drie leerlingen stonden in een cirkel met de blik naar het midden en konden elkaar zien bewegen. Iedereen bewoog op dezelfde muziek, gedurende tien minuten.

​

Na het dansen werden twee dingen getest: de pijngrens werd gemeten en de dansers vulden verschillende vragenlijsten in over gevoelens. Het testen van de pijngrens heeft te maken met endorfinen. Dat zijn de hormonen die ervoor zorgen dat je je gelukkig voelt en minder pijn ervaart, de ‘runner’s high’. Hoe hoger de pijngrens, hoe meer endorfines dus. Verder moesten de leerlingen na het samen dansen verschillende vragenlijsten beantwoorden over hoe ze zich zelf voelden en hoe ze zich voelden tegenover hun groepsgenoten. Zo werd gemeten of de leerlingen de anderen aardig vonden, vertrouwden en op zichzelf vonden lijken.

​

Wat bleek? De leerlingen die synchroon of intensief hadden gedanst hadden een hogere pijngrens dan de leerlingen die niet-synchroon of op een lage intensiteit hadden bewogen. Verder scoorden deze leerlingen hoger op prosociale gevoelens tegenover hun groepsgenoten, maar niet tegenover de klasgenoten waarmee ze niet hadden gedanst. 

Dat betekent dat dansen leidt tot verbondenheid met mede-dansers en gevoelens van geluk wanneer het dansen synchroon is (maar niet per se intensief) én wanneer het dansen intensief is (maar niet per se synchroon). Al werd het grootste effect gemeten bij de leerlingen die samen zowel synchroon als intensief hadden gedanst! Zij voelden zich het meest verbonden.